Voorbij, die mooie zomer
1 september was het en mijn geest verwijlde nog in Beieren waar ik, op sterk aandringen van anderen, drie stralend mooie weken vakantie had genoten. Die 'anderen' wilden waarschijnlijk wat rust op de Franciscushof. Vakantie is eigenlijk bedoeld voor mensen die met beide benen in het beroeps- of gezinsleven staan. Niet voor bejaarden, die al met één been in het uh... Voor ons is vakantie overbodig en contraproductief voor de mensheid.
Op de Duitse Autobahnen bleken allerlei mensen met teveel tijd en grote caravans of campers onderweg te zijn. Lastig voor rijders met stadsautootjes zoals Smart of Panda, voor mij dus. Het is ook link. Bij de vele wegwerkzaamheden en resulterende kettingbotsingen worden deze koekblikjes nooit teruggevonden tussen de verfrommelde vrachtwagens en campers en elektrische tanks. Soms hangt er nog een smeulend bandje op de vangrail, maar zelfs dat heb ik niet gezien. Zo schijnt de Neanderthaler het op de Autobahnen ook afgelegd te hebben tegen de Teutonen.
Na 3130 kilometer was ik weer thuis met achterlating van diverse zaken, zoals de pijn in mijn linker voorpoot die me al langer kwelde. Dat was dus allemaal spiechies, helemaal geen dokters nodig!
Dan maar eens kijken hoe het gegaan is op de Franciscushof. Daar waaide (woei voor de oudere lezer m/v) de geveinsde belangstelling me tegemoet: Gut Hans, weer terug van vakantie, hoe was het? Als ik uitgebreid wil gaan klagen zoals altijd, is de aandacht meteen elders. Zo zijn ze nou, die vrijwilligers. Interesseren zich nul voor een ander.
En helaas ligt de tuin er goed bij. De bonen en de kolen van Paul doen het fantastisch. De nieuwe aardbeiplanten, zorgzaam opgekweekt van uitlopers, zijn door