Zondag 8 mei is het zover. Om kwart voor 8 stappen Annette, Fred, Loes, Noëlle en ik op de veerboot van Istanbul naar Yalova waar de Sufi Trail Wandelkaravaan naar Konya gaat beginnen. Aan boord maken we kennis met chauffeur Fikri, die onze bagage gaat vervoeren, en medewandelaar Ismit. In de haven staat de rest van de groep - Iris, Sedat, Gülay, Mehmet, Heleen, Hugo, Leni, Linda en Sam - ons op te wachten. We zijn met 15 wandelaars in totaal.
Hoe divers de groep ook is, het voelt meteen vertrouwd. Na een korte sightseeing en lunch stappen we in de propvolle Dolmuş die ons naar het startpunt brengt: camping Ormanika van Ahmet in Kurtköy, een half uurtje rijden vanaf Yalova. Groen, bergachtig terrein met beekje en waterval dat doet denken aan Zwitserland.
Na een ijskoude nacht is er een heerlijk ontbijt, binnen onder een straalkacheltje. Snel de zwemspullen pakken want we lopen vandaag naar het zwembad/hammam van Gökçedere (Termal). Bij de informatiemarkt van de politie in Yalova nemen we allemaal een plastic fluitje mee dat de rest van de tocht goed van pas zal komen!
Het wordt een dag van stijgen, dalen, mooie uitzichten, veel gastvrijheid - we worden spontaan op de thee uitgenodigd met z’n allen -, voeten wassen bij de moskee en ayran drinken in een dorpje. Maar het venijn zit in de staart: in de laatste heuvels voor Gökçedere gaat onze route over een verborgen bospad dwars door braamstruiken en omgevallen bomen. Dankzij de fluitjes van de politie vinden we elkaar terug in deze wildernis!
Dachten we toen nog dat dit pad een uitzondering was, de volgende dag (en de dagen erna) blijkt dat niet het geval. Het zou een rustige dag worden: niet veel kilometers en onderweg de markeringen bijwerken. Het wordt anders! Een heftige lange klim, voetje voor voetje schuifelend door greppels en dicht struikgewas. Sam uit Maleisië aan kop met een hakmes is in zijn element in deze Turkse jungle. Achter hem volgen de anderen met GR-bordjes, kitspuit, schroeven, takkenscharen, kwasten en rode en witte verf. Het is een hele toer om steile hellingen af te glijden met een open blik verf en het gaat dus af en toe mis.
We komen er al snel achter dat de sufitrail niet een kant en klare camino is. De verwende pelgrim die gewend is aan duidelijk gemarkeerde wegen, veel cafeetjes, restaurantjes en hostels heeft hier niets te zoeken. De sufitrail is een pad voor pioniers, avonturiers.
Jawel, er zijn wel markeringen. Maar niet overal. Met tussenpozen van enkele jaren hebben Iris en Sedat de route hier en daar gemarkeerd, maar in die tijd is er ook weer veel veranderd. Er zijn nieuwe wegen aangelegd, tunnels en stuwmeren waardoor het pad er af en toe gewoon niet meer is. En dan wordt het dus improviseren, door het struikgewas en over steile hellingen; op zoek naar het goede spoor.
Alleen het routeboekje is niet voldoende. De GPS-bestanden zijn onontbeerlijk om de route te kunnen lopen.
Turkije is een prachtig land met schitterende historische gebouwen - de ene moskee is nog mooier dan de andere -, gastvrije mensen en heerlijk eten. Nu pas weten we wat de Turken die in Nederland zijn komen wonen, missen! De eerste twee weken lopen we door olijf- en fruitboomgaarden, zien we oeroude bomen, ontmoeten we schaapherders en geitenhoeders, gastvrije mensen die ons op de thee uitnodigen en straathonden die meerdere dagen met ons meelopen waarna het moeilijk afscheid nemen is.
De hoogtepunten van de reis? Te veel om op te noemen. Een kleine greep: de fotosessie annex verkleedpartij in Ottomaanse stijl in Söğüt, de taxiritjes waarbij standaard 1 of 2 mensen in de achterbak moesten, het verblijf bij Yunus in Ilica Anatolia Pansiyon aan het Iznik meer en de warmwaterbron, het spijbeldagje in Iznik, de overnachting bij de gastvrije familie in het bergdorpje Bereket, de olijvenproeverij in Camdibi, de uitnodiging voor de lunch met het hele dorp in Uludere, het Tataarse ontbijt in Eskişehir met dans na afloop, de lift in een boerenkar achter een tractor, ......... En zo kunnen we nog doorgaan!
Na twee weken zit voor ons de reis erop. Wat hebben we een geweldige tijd gehad; wat is Turkije een mooi en gastvrij land! En wat hadden we een leuke groep! Nog een speciaal bedankje aan Iris en Sedat - voor de fantastische organisatie en liefdevolle begeleiding! - en aan Gülay - dankzij haar konden we gesprekjes voeren met de mensen die we tegenkwamen - en aan hondenfluisteraar Mehmet die ervoor zorgde dat we niet bang hoefden te zijn voor opdringerige honden.
Met plezier en ook jaloezie blijven we de komende weken onze wandelvrienden volgen. Alvast een voorproefje voor volgend jaar. Want ook wij willen de tocht afmaken. Terugkomen doen we zeker!
Jeannette Voorbij
Jeanettes's Polarsteps van de wandelkaravaan
