Toen Hans de Franciscushof nog niet kende en gelukkig was.
De Hoofdredactie van De Jobstijding bespeurt veel leed in de ogen van de Franciscushof-vrijwilligers.
Is dat vanwege de koffie of de thee? Of piekert men teveel over de zin des levens, zo vlakbij het Kerkhof? Verslaggever HP ging uit op onderzoek en hij kwam niet verder dan Hans die altijd bedrieglijk blijmoedig oogt op de tuin. Hier is diens relaas.
Het was het goede jaar 2016; het waren warme dagen, maar Hans houdt daar wel van. Dan doet hij lekker niks, en dat hoogstens in de schaduw. Op een avond zit hij tevreden in zijn tuin. Het is minder heet; het is zelfs heel aangenaam want er komt onweer - met regen! Hij heeft zijn zwarte bessen geplukt en diepgevroren. Kwetsbare tuinplanten hebben water gehad, de vergeten rest moet zich maar zien te redden. Hij heeft vaak de mond vol van Darwin met zijn Survival of the Fittest. Diens these is bewezen als je Hans z'n tuin bekijkt. Zeldzame of gevoelige planten houden het na twee seizoenen voor gezien. De rest die niemand kan wegpesten, prijkt er in volle glorie. Slechts één ding plaagt hem die dag: een rood gezwollen, pijnlijk en jeukend onderbeen. Een anafylactisch onderbeen!
Maandagmiddag dacht hij nog leuk te wezen ten koste van Maria; haar hand was door een paardenhorzel gestoken en fors opgezwollen. Maar vrouwen kunnen lijden, en zeker als ze in de wijkverpleging hebben gezeten. Zijn been is trouwens véél erger dan Maria's hand, hij is er vreselijk aan toe. Zal hij haar eens opbellen om meelevend te vragen of haar hand al geamputeerd is? Dan weet hij hoe het met zijn rechterbeen gaat aflopen.
's Ochtends vroeg was hij wakker geworden van dat pijnlijke been. De avond tevoren was hij bij Wil op de Franciscushof overal in het geniep gestoken door onzichtbare mugjes.