Deze week bestempelde Amnesty International geheel Israel als een apartheidsstaat. De term apartheid houdt in dat een bevolkingsgroep binnen een land dusdanig wordt gediscrimineerd dat bewust een scheiding plaatsvindt tussen verschillende rassen. Apartheid is derhalve een maatschappelijk én juridisch systeem van rassenscheiding. Het houdt verder in dat op sociaal, politiek en economisch gebied rechten op basis van ras worden toegekend aan de verschillende bevolkingsgroepen in een staat. Ook zijn er in een apartheidsstaat specifieke wetten uitgevaardigd die bepaalde rassen dan belemmeren in hun ontwikkeling. Het is een absoluut niet goed te keuren vorm van samenleving en Israel zou zulk een staat zijn!?

Je vraagt je af of de opstellers van dat rapport wel eens in Israel zijn geweest of zich hebben verdiept in de volkssamenstelling of dat zij klakkeloos informatie overnemen van de anti-Israëlbeweging? De veroordeling van Amnesty lijkt verdacht veel op het opnieuw leven inblazen van een resolutie van de VN uit 1974, waarbij Zionisme werd gelijkgesteld aan racisme. Pas in 1991 is die resolutie teruggedraaid.

Iedere democratische staat heeft wel enigszins problemen met structurele vormen van intern racisme in hun land, maar worden deze landen dan ook maar meteen apartheidsstaten genoemd? Heeft Israel altijd schone handen? Zeker niet, het is een land waar ook ernstige fouten gemaakt worden en in het leger zijn ook van tijd tot tijd soldaten die zich niet altijd correct gedragen naar b.v. de Arabische bevolking. Maar in Israel worden zij niet verheerlijkt maar ze komen voor de rechter en in het gevang! Zulke boosdoeners lopen na hun veroordeling niet maar weer meteen vrij rond.

Maar andersom: wat te denken van de Palestijnse Autoriteit in de betwiste gebieden zoals Samaria? Zij willen  een eigen nationale staat waar helemaal geen Joden mogen wonen en waar een kerk nooit hoger zal uitrijzen boven een moskee... Is dat niet een apartheidsstaat in wording, waar bijna de hele wereld achterstaat?

Beste Amnesty, in het kleine Israel van negen miljoen wonen twee miljoen Arabieren onder doorgaans uitstekende omstandigheden. Dat het niet altijd botert tussen de twee zeer uiteenlopende religies met daaraan gekoppeld de culturele achtergronden, weerhoudt Joden en Arabieren in Israel niet om sinds 1948 naast elkaar te leven en nog meer dan dat: samen te werken op de werkvloer. Arabieren kom je in bijna alle beroepen tegen. Om het persoonlijk te maken: veelal is een specialist arts of een tandarts, die we bezoeken, een Arabier. Weet Amnesty dat democratisch Israel anti-Israel gestemde partijen in de Knesset toelaat en, nog sterker, dat er een invloedrijke Arabische partij (Ra’am) deel uit maakt van de huidige regering? Is dat een kenmerk van een apartheidsstaat?? 

In de Palestijnse gebieden is de situatie tussen Joden en Arabieren anders. De overgrote meerderheid van de Arabieren is over het algemeen zeer anti-Israel gestemd en om ons heen  zijn overal rode borden bij ingangen van hun dorpen waarop staat dat Joden niet welkom zijn. Ondertussen werken zij wel massaal in de Joodse dorpen en mogen zij de groene grens over om in Israel te werken. Zelfs vanuit het door Hamas bestuurde Gaza komen Arabieren in Israel werken en hun ernstig zieken worden verzorgd in Israelische ziekenhuizen. Uiteraard zijn de controles streng voordat zij binnen kunnen komen. Is dat discriminatie? Nee, dit gaat om de veiligheid van de Joodse burgers in Israel en ook in bijvoorbeeld ons dorp Na’aleh. Hoe komt dat? Omdat Arabieren in het verleden te vaak geheel onverwacht Israëliërs vermoordden nadat zij Israel of een Joods dorp binnen waren. Natuurlijk zijn de strenge voorzorgsmaatregelen niet prettig en we hopen ook dat, net zoals de muur in Berlijn verdween, ook in Israel ooit alle barrières mogen verdwijnen.

Echter, in onze tijd zijn er nog steeds vele aanslagen op Israelische burgers en soldaten met als doel het Israel zo moeilijk mogelijk te maken door geweld en terrorisme, zodat Israel zich zou terugtrekken uit Samaria en Judea. De volgende stap is dan alle Joden uit het huidige Israel in de zee te drijven, zoals nog steeds in het handvest van de PLO staat. Hamas en de wat ogenschijnlijk softere Fatachpartij willen per definitie geen Joodse Staat.

Amnesty ontkent dat de veroordeling van Israel als apartheidsstaat iets met antisemitisme te maken heeft. Het is echter een nieuwe vorm van antisemitisme onder de noemer van humanitarisme. Want het tegendeel is waar: zij ontkennen overduidelijk Israels recht op zelfverdediging. Zij beoordelen Israel op valse en eenzijdige gronden. Israel is volstrekt geen apartheidsstaat, maar wel een aparte staat?; de enige Joodse natie ter wereld met een aparte taak, opgedragen door de Schepper Zelf. Hij heeft het volk geheiligd, apart gezet* van de rest van de wereld, bestemd om een licht te zijn voor de volkeren. Daartoe zou Amnesty Israel en heel de wereld Israel moeten oproepen: Israel, kom uit je schuilhoeken, wees een priester en wees een leraar van Gods Woord. Dat hen de ogen geopend mogen worden voor de Grote Bevrijder van Israels God, Messias Jehoshua.

Apartheid is niet gewenst, maar Israel, u en ik mogen wel apart zijn, geheiligd in onze roeping!

*In het Hebreeuws is het woord voor heiligen: apart zetten.
 

Vooral in een week waarin de bevrijding van Auschwitz herdacht wordt komt het extra pijnlijk over wanneer men een verkeerde voorstelling van zaken maakt van de gebeurtenissen van de Shoa. De Amerikaanse actrice Whoopie Goldberg (Caryn Johnson) verklaarde dat de Shoa niet over rassendiscriminatie ging, maar dat het een onderlinge strijd betrof van blanken die tegen blanken vechten. In Israel en bij Joden overal ter wereld, rijzen bij mensen dan de haren ter berge; het was toch overduidelijk dat hitler de Joden als een inferieur ras beschouwde en daardoor werden zij ontmenselijkt. Joden moesten een ster dragen als ‘ras kenmerk’ en de nazi’s gebruikten racistische propaganda om hun daden te rechtvaardigen.

Whoopie werd na haar opmerking geweerd bij ‘ABC The View,’ een tv praatprogramma. Kort daarna heeft zij wel excuus aangeboden voor de pijn die zij bij velen veroorzaakte met haar woorden.
 

Een voormalige Hamascommandant, die beschuldigd wordt van spioneren voor Israel, is op wonderlijke wijze ontsnapt uit een streng bewaakte gevangenis in de Gazastrook. Over de toedracht is nog veel onduidelijkheid en ook over wie hem heeft geholpen uit te breken.

Hij zou Israel hebben voorzien van locaties waar zich de terreurtunnels zouden bevinden.

Hamas bestempelt Abu Odeh als een zeer gevaarlijke spion en er is een hoge prijs uitgeloofd voor wie informatie kan verstrekken waar hij is. Doorgaans komen verdachten van spionage er niet goed vanaf in Gaza. De meesten worden jarenlang gemarteld en uiteindelijk geëxecuteerd en in een aantal gevallen achter een rijdende auto aangesleept, voor iedereen duidelijk zichtbaar.
 

Opmerkelijk dat er in de  Koeweitse krant, ‘Arab Daily’ een artikel verscheen waarin Ahmed al-Jarallah opriep tot het onderhouden van betrekkingen met Israel. Ahmed vroeg zich af waarom de Palestijnen iedere keer de Golfstaten beledigen en op de hand van Iran zijn. Hij beschuldigt de Palestijnen van wanorde en schreef: ‘laten zij opbouwen en herstellen wat zij door hun eigen acties verwoest hebben.’ Hij riep op dat de Golfstaten hun donaties aan de Palestijnen per onmiddellijk moesten stoppen. We mogen nog niet te vroeg juichen want volgens de Koeweitse wetgeving is alle contact tussen Koeweitse burgers en Israëliërs nog altijd volstrekt verboden!
 

Het is vijfentwintig geleden dat twee IDF helikopters in de buurt van Haifa tegen elkaar opbotsten. Alle 73 inzittenden, de meesten waren zeer jonge soldaten, kwamen daarbij om het leven.

Tot op de dag van vandaag is er door het leger niet bekend gemaakt hoe het ergste IDF ongeluk ooit, Sheár Yashuv genoemd, heeft kunnen plaatsvinden en wat er dan precies fout ging. Dit alles is na 25 jaar nog steeds erg pijnlijk voor de nabestaanden. Men vermoedt dat er veel munitie in de helikopters verstopt zat waardoor de ontploffingen enorm waren. Vlakbij Sderoth hebben ouders voor hun omgekomen zoon een windorgel laten plaatsen op een heuvel, uitkijkend over Gaza en de zee, ter nagedachtenis van hun geliefde zoon.