Thuiskomen is een ervaring die we soms als vanzelfsprekend zien, terwijl niet iedereen zo'n groot voorrecht geniet. Thuis gaat verder dan de fysieke structuur van muren en een dak; het is een toevluchtsoord van veiligheid, comfort en verbondenheid. Het is waar we onvoorwaardelijk worden geaccepteerd en geliefd, een plek waar onze herinneringen en dromen bewaard blijven. Thuis is een ruimte, soms een tentje waar we onszelf kunnen zijn, kunnen opladen en contact kunnen maken met dierbaren.
Vandaag op het kantoor in de Hagestraat hadden we het er ook al over: door te lopen vallen je filters weg en komt alles anders binnen. Het thuiskomen na een reis is echt heel anders dan als je al voor de tiende keer de deur open doet met je handen vol boodschappen.
Al vele jaren roep ik dat onderweg zijn mijn thuis is, het onderweg zijn vind ik nog immer het leukste. Maar altijd vanuit je veilige haven. Dat is wel iets om goed door te laten dringen, zeker nu zoveel mensen ontheemd zijn wat als een horrorfilm op de achtergrond meespeelt.
Deze keer kwam er een grote glimlach op onze gezichten toen we bij Marieke Hoetjes, Nel en Cor Butter kwamen. Sedat en ik zeiden tegen elkaar: dit is toch wel echt onze wandel-thuishaven.
Het is precies zoals de Godfried Bomans-spreuk die te lezen staat op het station in Haarlem: men gaat op reis om thuis te komen.
