Allerzielen – zaterdag 2 november 2024
Negen stralende zielen (Iris, Sedat, John, Merijn, Gerda, Anneke, Constance, Annelies en ik) gingen op pad met een stralende zon aan de hemel. Door naar het Oesdom, waar Nellie blij verrast was met onze komst. Vooral met Iris en Sedat; zij hadden elkaar een poos niet gezien. Het gemoed was goed en de sfeer ook!
Ik wist niet precies wat Allerzielen inhield, totdat ik Constance voor de eerste keer ontmoette. Zij vertelde mij dat Allerzielen het herdenken is van mensen die ons ontvallen zijn. Tevens vierden we dat het leven de dood heeft overwonnen. De dood is niet het einde. Tel daarbij op de Zakir van dag 18 uit het boekje: Ana al-Haqq, ofwel ‘ik ben de waarheid', een uitspraak van de Soefi heilige Mansur al Halladj. Kun je je voorstellen dat deze dag een mystiek laagje had?
Na Nellie te hebben uitgezwaaid en het lekkers te hebben gedeeld, gaan we door naar de Egmonden. Onderweg zeg ik tegen Sedat: mijn benen lopen lekker vandaag! Sedat: ‘Mijn benen lopen altijd lekker!’ Wat heerlijk lijkt me dat, Sedat! Gerda heeft na de koffie de trail verlaten. Annette heeft zich na wat vertraging met de trein bij ons gevoegd en zo zijn we weer met negen personen. In Egmond-Binnen draag ik het gedicht van Edith voor en ik voel kippenvel op mijn rug. Het is doodstilen daar geniet ik zo van!
Kort daarop ontmoetten we Cor met een lap onder zijn linkeroog. Hij had, tijdens een voetreis in Turkije, langs de rand van een snelweg een val gemaakt, terwijl hij een zware rugzak droeg. Hij vertelde dat hij niet had geprobeerd zijn val te breken met zijn handen, want dan kun je je polsen breken. Ik dacht: hoe kun je die reflexen onderdrukken? En ik bewonderde hem in stilte. We dronken samen koffie in de zon, maar de wind was straf: een echte novemberwind zei ik tegen Merijn. Ik bekeek het tafereel hoe eenieder stempels verzamelde. Er verschijnt
een glimlach op mijn gezicht als ik zie dat het doel lijkt de stempel precies in het midden van het rondje te krijgen, ondoenlijk als je het mij vraagt!
Oké, een heel klein uitstapje over mijn Zikr van die dag: met mijn hand op mijn hart liep ik over die dijk in stilte en in mijn waarheid. En leek het nu net of de wind juist met het riet speelde toen ik langsliep? Magisch voelde het. Een blauwe reiger in de lucht en een andere erachteraan, terwijl ze solitair leven. Mijn hoofd vond er van alles van, maar ik liet het even zo zijn en liet me zakken in de magie van dat moment. Even later zitten we met acht personen op de metalen bank, Annelies had zojuist afscheid genomen. En weer kwam er wat lekkers uit de onuitputtelijke tas van John en ook Annette verwende ons met chocola. Even een gezellig momentje met de hele groep. Kort
daarna heb ik zelf de route afgetopt richting station, mijn benen gingen niet zo lekker meer. Dus hoe dit verhaal precies afgelopen is, zullen we nooit weten. Ik vond het een dag met een gouden randje.
Dank jullie wel, lieverds, voor weer een bijzondere herinnering!
Indy - Voordrachtskunstenaar
