Als kind kreeg ik van de leraar van de lagere school wel eens te horen dat ik zat te dagdromen in de klas en hij zei dan: ‘Hé ‘Jozef de dromer’ let eens op!’ Een droom is een chalom חלום  en dit woord heeft woordverband met het woord chalon  חלון  raam. Dromen is als het ware door een raam kijken naar een andere wereld waar je niet bij kunt en waar je ook geen invloed op hebt. De Parasha, die we deze week lezen, gaat deels over dromen en met name over dromen die na jaren pas uitkwamen. De Parasha maakt jaar op jaar een diepe emotionele indruk op mij. Ergens kan ik niet goed plaatsen waarom ik telkens weer zo geraakt word door de onthulling van Joseph aan zijn broers wanneer hij zegt: ’Ik ben Jozef, leeft mijn vader nog?’ Als we deze week de Parasha lezen, zal ik het vast en zeker opnieuw ‘niet droog houden…’
 

Nederlandse jongelingen en studenten hebben de kerstvakantie nog vóór zich, maar in Israel is het voorlopig gedaan met vakantiedagen. Chanukah is voorbij en het zal tot Purim (16 maart) duren voordat er weer vakantie is en dat is in feite niet meer dan een lang weekend. Zes dagen per week naar school en vroeg opstaan is behoorlijk inspannend. Maar goed, de tijd gaat snel en over 4 maanden beginnen de eindexamens voor Ruth (18). Begin augustus gaat zij het leger in. Zij is in principe aangenomen bij de luchtmacht en zal dan veel op de basis in Haifa zijn. We moeten er nog maar even niet aan denken dat één van onze twee kids binnenkort uitvliegt.
 

Het heeft drie jaar geduurd, maar eindelijk is dan het stalen hek rondom de Gazastrook af. Het hek gaat ook diep de grond in zodat het zo goed als onmogelijk is om vanuit Gaza via tunnels Israel binnen te dringen om aanslagen te plegen en/of Israeliers te ontvoeren. Op meerdere plekken zijn allerlei sensoren geplaatst die  klop- en tikbewegingen kunnen traceren. Natuurlijk zijn hekken en prikkeldraad geen fijne oplossingen, waar ook ter wereld. In Gods Koninkrijk zullen ze er vast en zeker niet zijn. Maar de beschermingshekken zijn wel doeltreffend en we moeten ook realistisch blijven. Hamas is nog niet uitgespeeld en zij krijgen materiaal en know how vanuit Teheran. Met geavanceerde raketten kunnen zij, ondanks dat de IDF Hamas een behoorlijke klap gegeven heeft in de elfdaagse mei-oorlog, nog voor veel ellende zorgen. We mogen nooit uit het oog verliezen dat hun doel de vernietiging is van heel Israel en dat Israels vijanden ons, jong en oud,  het licht in de ogen niet gunnen!
 

Auto ongelukken vinden overal ter wereld plaats. Gebeurt een ongeluk bij je in de buurt en zijn er kinderen bij betrokken, dan maakt dit veel indruk. Vorige week, zo vlak voor shabat, maakten twee Arabische jongeren van 17 en 19 jaar uit het dorp tegenover ons, met hun auto een kort ritje. De bestuurder maakte plotseling een grote U-bocht en kwamen daarmee in botsing met een auto waarin een Israelisch gezin met twee jonge kinderen zat. De klap was zo hard dat beide auto’s over de kop vlogen. De Arabische jongens kwamen daarbij om het leven, maar ook de twee jonge Israelische kinderen van negen en drie jaar. Hun ouders hebben het overleefd, maar de moeder, die enkele maanden zwanger was, verloor ook dat kindje. Zondag werden ze alle drie begraven, bij elkaar, tijdens Chanukah wat een feest van licht moet zijn. Helaas ging het licht in de ogen van meerdere jonge mensen vroegtijdig uit. Dit is zo’n ongeluk dat men niet licht vergeet…
 

Deze week gedenken we dat 34 jaar geleden op 8 december 1987 de eerste Intifada begon. De aanvallen werden op iniatief van de Arabische autoriteit georganiseerd met als doel Israel te vernietigen. Meer dan 1300 Israeliers zijn in al die jaren vermoord en duizenden ernstig of minder ernstig gewond door onverwachte terreuraanslagen. Nog steeds zijn aanvallen van terroristen, of zgn. lone wolves, terroristen die op eigen beweging aanslagen voorbereiden, een dagelijkse bedreiging voor Joodse Israeliers. Israel slaat altijd terug en meestal komen de aanvallers naderhand zelf ook om het leven. Aan Arabische kant vielen door Israelische tegenacties en het zoeken naar de daders ook heel veel doden en gewonden. Israel zoekt gericht naar de Arabische terroristen en moordenaars, maar helaas komen ook dikwijls in zulke conflicten honderden burgers om. Begrijpelijk dat dan het conflict tussen beiden verergert, maar niets doen en een slappe houding hebben, staat niet in Israels woordenboek en hard optreden tegen Arabische terreur is voorlopig de enige oplossing. Met name wanneer men in het achterhoofd houdt dat het een kwestie van leven of dood is voor de Israelische bevolking en de Staat Israel in het algemeen. Israel kan zich geen verloren oorlog permitteren...

De Oslo akkoorden (zgn. vrededeals gemaakt door de kopstukken Rabin, Clinton en Arafat)  gaven in de jaren negentig enigszins rust, maar na enkele jaren stak de terreur weer op in volle hevigheid en ontbrandde de tweede Intifada. Komt er een derde Intifada? Hamas hoopt van wel. De lone wolves zijn een bedreiging waar Israel niet goed tegen opgewassen is en dus is het voor iedere Israelier altijd opletten en alert zijn; beseffen dat er altijd een ‘roofdier’ in de bosjes kan zitten. 

Deze week waren er drie aanslagen op Joodse Israeliers (van in totaal zes in een maand tijd). Gepleegd door lone wolves.Twee in Jeruzalem, niet ver van de Damascusgate, waarbij een 20 jarige orthodoxe jongen afgelopen zaterdagavond tot zeven keer met een mes gestoken werd door een 25 jarige Arabier, die daarna soldaten aanviel, maar daarbij werd neegeschoten. Aanvankelijk was er ophef in de media en in de Knesset omdat men slechts een gedeelte van opnames zag en men redeneerde dat de terrorist ten onrechte al liggende doodgeschoten werd. Hamas sprak van een executie (???waar was de terrorist dan mee bezig???). De soldaten waren alert en handelden volgens opdracht in zulke terroristische aanslagen: zich iets terugtrekken en dan het doelwit zo snel mogelijk uitschakelen. Zij wisten te voorkomen dat de terrorist nog meer mensen kon doden.                                                                                                            Woensdagochtend viel een 15 jarig Arabisch meisje, gewapend met een mes, een 26 jarige Joodse vrouw in de rug aan. De vrouw liep in de Shimon haTsadiekwijk/ Sjeik Jallah, niet ver van de Damascusgate, met haar 5 kinderen die zij naar school bracht. Het oudste kind van vijf schreeuwde’mama er steekt een mes uit in je rug’. In het ziekenhuis werd het mes pas verwijderd en gelukkig leeft zij nog. De jonge terroriste bleek haar overbuurmeisje te zijn, die haar gevolgd was en  zij kon even later worden aangehouden in de klas op haar Arabische school.                                                                                                                           Een andere aanslag was maandag dicht bij Tulkarem (midden Israel) waarbij een 16 jarige Arabier met een auto inreed op een controlepost en een beveiliger daarbij zwaar verwondde. De autobestuurder kwam daarbij om het leven. Drie aanslagen in een paar dagen tijd, o weh!
 

De Verenigde Naties maken blijkbaar een verschil tussen gedode Joden die woonachtig zijn in het Harteland Judea en Samaria (de VN noemt hen settlers, kolonisten) en Joden die b.v. in Israel gedood zijn door een terroristische aanslag. Officieel zijn Judea en Samaria ‘betwistte gebieden’ zoals o.a ook de Westelijke Sahara of Turks Cyprus of de Krim etc. Ook maakt de VN onderscheid tussen gedode Joodse beveiligers en gedode Joodse burgers. Door deze scheiding te maken lijkt het alsof het doden van de ‘kolonisten’ meer iets is van ‘eigen schuld dikke bult, moet je maar niet wonen in de omstreden gebieden/het oude Bijbelse Efraim of Judea.’                                                                               
Volgens Internationaal recht mag er geen onderscheid gemaakt worden tussen burgers van een land, wat voor postcode ze ook hebben. De Israelische ambassadeur bij de VN, Gilad Erdan, sprak de VN hierop aan. Zal het effect hebben? Mocht ons persoonlijk iets overkomen dan zullen we ook als ‘kolonisten’ van Nederlandse afkomst te boek worden gesteld. Tov, het zij zo. Eli Kay, een 26 jarige Zuid Afrikaanse immigrant die twee weken geleden in Jeruzalem werd doodgeschoten, kwam uit Modi’ien, een stad in Israel, maar werd wel neergezet als ‘kolonist.’ De VN danst teveel naar de pijpen van de anti-Israel beweging. Zij zien héél Israel als bezet gebied en willen van ‘Dan tot Beer Sheba’ en alles eromheen volledig Arabisch maken.
 

Wanneer we de peilingen van Channel 12 mogen geloven, wordt Naftali Bennett steeds minder populair. Na een half jaar maken veel Israeliers de balans op en blijken er steeds meer de voorkeur aan Netanyahu (45) te geven boven Bennett (25%). De partij van Bennet zou amper de kiesdrempel halen (had er zeven en gaat naar vier) en Likud zou de grootste partij blijven (34 zetels). Het is ook onbegrijpelijk dat een man uit een partij  (Yamina, betekent rechts) met zo weinig zetels premier werd, die ook nog, nu naar blijkt, alle beloften van voorheen in de wind slaat.  
 

Volgens de coronacommissaris, professor Salman Zarka, zullen alle Israeliers over 2 of drie maanden een vierde prik moeten halen. Van de zomer ging men ervan uit dat een derde prik, de booster, ongeveer een jaar actief zou blijven, maar dat blijkt in de praktijk niet zo. Vanaf nu is de greenpas/QR-code overigens niet meer geldig wanneer je maar twee prikken hebt gehad. Dus het ziet er naar uit dat men hier in Israel een strippenkaart moet aanschaffen en iedere paar maanden een booster moet halen. Zo niet dan krijg je geen vernieuwde QR-code en mag je een heleboel niet wat Israeliers wel graag doen: naar restaurants, festivals, weekendje uit in hotel, musea ed. Professor Zarka doelt dan niet, voor alle duidelijkheid, op het bovenstaande plaatje van een ‘natuurlijke,’ traditionele Israelische booster met Israelische dvashדבש , honing en gember en citroen die men o.a. bij gewone griep sinds mensenheugenis inzet ?.

Enkele kritische Israelische artsen vragen zich echter wel meer en meer af of het regelmatig prikken zetten de eigen aangeboren immuniteit juist verzwakt. De kans zou bestaan, menen zij, dat andere potentiele ziekten, zoals de gewone griep, zich heftiger kunnen manifesteren door een verzwakte immuniteit en men als het ware verslaafd kan raken aan C19 boosters. De tijd zal het leren en de komende Israelische winter is misschien een testcase. De coronaministers - en met hen alle mainstream media - melden dat het aantal besmettingen in Israel opeens weer snel aan het stijgen is. De tweede prik lijkt inmiddels allang uitgewerkt, maar ook de derde prik lijkt na 4.5 maand  aan effectiviteit in te boeten. Nog niet iedereen heeft de booster gehad dus gaat daar nu veel aandacht naar uit in kranten en op tv. Vorige week werden zo rond de 300-400 besmettingen per dag gemeld en nu gaan we richting de 800 en de R staat op 1.07 (was 1.01.) Gewone griep in de winter van 2020 was er blijkbaar nagenoeg niet in Israel. Er waren naar zeggen alleen C19 besmettingen(!). Volgens dr. Alon Hershko van het Hadassah ziekenhuis in Jeruzalem heeft de normale griep deze winter al wel de kop opgestoken. Beetje vreemd vinden we de uitspraken van dr. Hershko wel want vorige winter begon vroeg en was best koud en nat en dan verwacht je, zoals ieder jaar wel ‘reguliere’ griepgevallen. Zeker omdat Israeliers nogal koukleumen zijn en de huizen slecht geisoleerd. Nu is de winter nog niet echt begonnen. Bijna 2/3 van de bevolking is twee tot drie x gevaccineerd; komt de ‘gewone’ griep weer op? Tja, dr Hershko zegt er ook geen verklaring voor te hebben…
 

We lezen Genesis 44:18-47:27. Uit de Haftara lezen we Ezechiël 37:15-28 en we lezen Lukas 6:12-16.

Jehudah nadert Joséph om te pleiten voor Benjamins leven (44:9) na de vondst van de zilveren beker in diens meelzak. Het is niet de oudste die dit pleit bezorgt, maar de vierde zoon uit wie de koningen gaan voortkomen in de toekomst. Jehudah noemt zichzelf in vers 18 een knecht, een slaaf, abhad עָבַד.

Alle broers zijn hevig verschrikt en zingen een flink toontje lager. Joséph laat hen echt zweten met zijn acties en kunnen we hem ongelijk geven?

Opnieuw worden ze teruggevoerd naar het paleis van Joséph en dan volgt de ontroerende ontknoping wanneer hij zich bekend maakt aan zijn broers.

Dat ze hem eerder niet herkend hadden zal liggen aan de Egyptische klederdracht en kohlzwarte eyeliner van die tijd. Ze kunnen het dan ook in eerste instantie niet geloven. Hij moet hen dichterbij roepen zodat ze echt kunnen zien wie hij is. Daarbij moeten we ook bedenken dat Joséph verkocht werd toen hij zeventien jaar was; nu is hij inmiddels negendertig jaar oud.

Wat lijkt dit gebeuren overigens enorm op de tijd van nu! Want Joseph is- en dat zegt hij in feite zelf in cryptische vorm- een voorgestalte van de Messias, Die ook niet herkend wordt door Zijn broers, het volk Israël. Hij moet hen eerst dichterbij roepen zodat ze het kunnen zien; eerst op Aliah  עליה  komen naar het Heilige Land, dichtbij Hem komen en dan ontsluiert Hij Zichzelf.

‘Leeft mijn vader nog,’ roept Joséph uit en dat weet hij toch want hij heeft het al met de broers over hun vader gehad! Wat wordt hier dan mee bedoeld? Veel commentaren zeggen dat Joséph in werkelijkheid bedoelt: ‘wat hebben jullie gedaan, jullie hebben hem zoveel verdriet gedaan, heeft hij dit wel overleefd?!’

De vraag waarom de broers, bij het zien van hun vaders verdriet om Joséph, nooit hebben gezegd hoe de vork werkelijk in de steel zat plús het feit dat Joséph in al die tijd in Egypte ook zelf blijkbaar nooit contact met zijn vader heeft gezocht, blijft in de lucht hangen. Maar nu heeft hij zelf twee jonge kinderen en moet er ongetwijfeld niet aan dénken dat hij er één zou moeten prijsgeven; zijn medeleven met het verdriet van Ja’aqobh heeft hierdoor vast een diepere dimensie gekregen.

Hoe dan ook: het is in Gods Plan, niet de broers hebben hem verkocht, maar God Zelf stuurde hem naar Egypte (45:7) om brood te geven aan hen. Weer is hier de parallel met de Messias Die het levende Brood is (Joh.6:35) en Joséph die als enige in de gehele toenmalige wereld brood te geven heeft.

Dan stuurt Joséph op dringend verzoek van de farao zijn broers naar hun vader om hem op te halen, ze krijgen prachtige geschenken mee, vooral Benjamin, het jongste broertje wordt goed in de watten gelegd als enige volle broer van Joséph.

Wanneer Ja’aqobh voor de farao verschijnt, zegent hij deze ook. Zo mooi: men zou het andersom verwachten, maar de schaapherder zegent de Egyptische koning en de koning staat het toe, zoveel respect heeft hij voor Ja’aqobh.

Zegenen is vermeerderen, vertweeën. Het Hebreeuwse woord is birekh  בִּרֵך  en de letters van dit woord zijn tweetallen: de Beth בּ  is het getal 2; de Resh ר  het getal 200 en de sluitkhaph ך is het getal 20. Dit is toch geen toeval! Met dezelfde letters wordt het woord voor knie geschreven: בֶּרֶך. De knie deelt het been in tweeën. Wie zegen ontvangt doet dat dan ook vaak geknield en als een vader zijn zoontje zegent, zet hij hem doorgaans op zijn knie.*

Wat is de farao blij, hij mét zijn dienstknechten. Duidelijk is dat Joseph zeer geliefd is en het blijkt nu dat deze voormalige slaaf wel degelijk zeer voorname familie blijkt te hebben en werkelijk de kleinzoon blijkt te zijn van de grote Abraham! Maar wat als hij nu naar Kana’an terug wil gaan en Egypte verlaat, dan is de farao zijn slimme benefactor kwijt. Vandaar ook dat hij meteen zegt aan Joseph dat zijn vader en heel de familie in Egypte moet komen wonen! Slimmerd...

Ezechiël vertelt de overbekende en beroemde profetie van de twee stukken hout: Israel; Joséph en Jehudah. Deze twee zullen tot één stuk worden, tot één volk. Heden ten dage wachten we hier nog steeds op. De verloren stammen van Israël, die verloren zijn gegaan omdat koning Shlomo van God is afgeweken, die zullen terugkeren naar het Heilige Land, druppelsgewijs is dit al aan het gebeuren, God weet precies wie zij zijn en Hij zal er niet één vergeten.

‘En zij zullen zich niet meer verontreinigen met hen drekgoden en met hun verfoeiselen en met al hun overtredingen en Ik zal ze verlossen uit al hun woonplaatsen waarin ze gezondigd hebben, en zal ze reinigen; zo zullen ze Mij tot een volk zijnen Ik zal hun tot een God zijn.’

En dan spreekt God over Zijn Knecht David, Die zal Koning over hen zijn. Over hen allen: Jehudah en Ephraïm.

In Lucas vergadert Jehoshua, na gebed, de twaalf discipelen, die ook apostelen gaan worden, nu nog ruw materiaal, maar wanneer ze eenmaal echt vervuld worden met Zijn Heilige Geest, dan gebeuren er wonderen. Ze zien Hem al mensen genezen en het zal niet lang meer duren voor hetzelfde gebeurt door hun eigen handen en gebeden. Deze twaalf jonge mannen, meest vissers, zullen de tijd van hun leven hebben met Hem. Wij kunnen nalezen hoe sterk in geloof elf van hen worden door de vervulling met de Heilige Geest. Shabat Shalom!

*Bron: Alephcursus Hebreeuws in Zes dagen.