Denk je dat de zomerhitte voorbij is, welnee, is het weer bijna 30 graden. De regen blijft helaas uit. Alles is kurkdroog en we zien dat sommige plantjes het, ook met extra water, niet gemakkelijk hebben in onze tuin. Na’aleh, waar we wonen, ligt op ongeveer 405 meter boven zeeniveau en de droge wind maakt veel schraal, maar anderzijds is het in de avonden heerlijk vertoeven op de aloude heuvels van Efraim/Benjamin.

Vanaf de laatste dag van het Loofhuttenfeest bidden orthodoxe Joden voor regen in Israel en dat doet men dan dagelijks drie maal tot Pesach. Waarom drie maal? Omdat het gebed ingevoegd is in het traditionele “Achtien Gebed” wat men in de ochtend, middag en avond bidt, davnent. Joden spreken over davnen in plaats van bidden. Davnen komt uit het Jiddisch: דאוונען. Er zijn meerdere suggesties waar dit woord vandaan komt. Het zou te maken hebben met het Litouwse woord voor gave, dovana. In die zin ook verband houdend met de rituele offergaven tijdens de Tempelperiodes.

Ook zou er verband zijn met het woord bewegen, devin, devinim. Specifieker betekent dat bewegen in een bepaald ritme met vaste bewegingen. Joden davnen het Achtien Gebed (Schmonah Eshrei) staande, in heen en weer gaande bewegingen min of meer in ‘devotie.’

Praktisch gezien heb ik van een rabbijn wel eens geleerd dat wanneer men zich langzaam heen en weer beweegt, stilstaand op één plaats, men zich beter kan concentreren op de tekst en minder afgeleid wordt door alles wat zich om ons heen kan bewegen.

Op 29 oktober 1956 werden 49 Arabieren doodgeschoten door Israelische grensbewakers. Deze moord staat bekend als de Kfar Kassem slachting. Juist in die dagen was ook de Suezcrisis, waarbij Israel wederom het doelwit was om vernietigd te worden door de Arabische buurlanden, met name Egypte. Spanningen liepen hoog op en men wilde rust hebben bij de Jordaanse grens.

In die dagen lag de grens met Jordanie in wat nu de omstreden gebieden zijn. Men stelde een avondklok in, maar op eigen iniatief vervroegde een officier die klok zonder dat meerdere Arabische landbouwers, waaronder ook enkele pubers, daarvan wisten. Omdat de soldaten dachten dat de boeren opzettelijk de avondklok schonden, is er geschoten. Dit vreselijke drama wordt jaarlijks herdacht en ook onderwezen op Israelische scholen.

Nu wil een deel van de Arabische bevolking er een nationale rouwdag van maken; zoals een rouwdag ter herinnering van de gevallen soldaten in Israels oorlogen of de Holocaust. Uiteraard hebben vele politici spijt betuigd, maar er heerst nog veel onrust over dit onderwerp. Vooral ook bij Arabieren onderling. Deze week was er wederom een hoop geschreeuw te horen in de Knesset…

Puh, wat veiligheidshek? Tussen de ‘Betwiste gebieden’ van Samaria en Judea met Israel staan hekken en vele grensposten. Wij moeten bij onze grenspost vaak lang wachten voordat we door kunnen rijden want men controleert streng, maar ondertussen kruipen duizenden Arabieren dagelijks door gaten en tunneltjes onder het hek naar Israel om te werken. Er zijn zelfs ‘piratentaxi’s’ die de werkers wegbrengen en weer ophalen. We hebben het ook dikwijls, al rijdend op snelweg 6, gezien dat plots een auto op de vluchtstrook stopte en enkele Arabieren uitstapten die richting grenshek liepen.

----------

De Israelische grenspolitie heeft deze week olijfplukkers uit verschillende Libanese dorpen toestemming gegeven om olijven te plukken op Israelische grondgebied vlakbij de grens. Het is een daad van goede wil omdat de situatie in Libanon momenteel dramatisch te noemen is.  

---------

Deze week landde voor het eerst een Israelisch vliegtuig in Saudi Arabië! Al eerder stemde het land erin toe dat Israelische vliegtuigen over hun grondgebied mochten vliegen om in b.v. Mumbai te landen. Dat scheelt al enorm veel tijd en kerosine. Voorheen moest erg ver  worden omgevlogen!  Maar nu dan een primeur: een Israelische landing in Riyadh en maandag landde er een Emirati 737 Royal Jet op Ben Gurion!

---------

Israel virtueel beleven? Dat kan door met ons mee te reizen, gratis nog wel, op 9 december naar omgeving Jeruzalem (herhaling ) en op 23 december een reis naar het zuiden!  Steeds van 19.30-20.30.

We lezen Genesis 23:1-25:18. Uit de Haftara lezen we 1 Koningen 1:1-31 en we lezen Mattheus 1:1:17.  

Hoe kon Abraham weten dat hij, toen hij naar de berg Moriah ging om zijn zoon Izaäk te offeren, zijn geliefde vrouw Sarah nooit meer in levenden lijve zou zien? 

Joodse Bijbelgeleerden, onder wie Rashi, meenden dat het Sarah ter ore is gekomen dat Abraham hun enige zoon gaat offeren en daardoor van verdriet is gestorven. Wat triest…. Honderdzevenentwintig jaar oud werd ze, wat wel heel oud is, daar niet van. En dan staat er ook nog geschreven in Genesis 23:2 dat Abraham komt om haar te bewenen. Ze is dus alleen in Hebron gestorven, waar ze woonden, zonder haar man bij zich; Abraham was op dat moment nog in Beer Sheva, was daar blijkbaar blijven hangen op de terugweg van de berg Moriah. Hij moet nog een aantal dagreizen gaan om haar te bewenen en een graf voor haar te kopen van de Hethieten.

En hij (Abraham) beweende haar: welibhkotah, staat geschreven met in het midden een kleine Kaph וְלִבְכֹתָה. Dit heeft volgens de overleveringen te maken met het feit dat Sarah heel oud is geworden en een rijk, lang en vol leven heeft geleefd. Abraham hoeft niet zoveel meer te wenen om haar. 

Het graf wat hij van Efron koopt is overigens exorbitant duur: vierhonderd zilverstukken! Als we dit vergelijken met Jeremia, die het veel grotere gebied in Anatoth koopt en maar zeventien zilverstukken betaalt (Jeremia 32:9), dan is zo’n graf extreem ver boven de grondprijs in die tijd. Dit graf, de grot van Machpelah, is waar volgens de overleving Adam en Chavah begraven zijn, vandaar dat Abraham juist deze grot graag voor zijn vrouw wil kopen, zonder af te dingen op de prijs.

Machpelahמַכְפֶּלָה  betekent  dubbel, van het werkwoord kaphal כָּפַל: verdubbelen. Het is een dubbele grot die de diepte ingaat met de oudste graven onderop en een graftombe daarboven. In 1968 liet men de twaalfjarige Michal Arbel naar beneden in de grot om te onderzoeken hoe deze precies in elkaar steekt. Zij was slank genoeg om door de ingang met een diameter van 26 centimeter heen te kunnen. Ze werd aan een touw naar beneden gelaten met een zaklantaarn en een camera. Zij zag verschillende graftombes en een trap in de grot. In 1981 is een groep via deze trap naar binnen gegaan en heeft de graven gezien, die in wonderbaarlijk goede conditie waren, gezien hun ouderdom.

Het is opvallend dat alle gebieden, die gekocht zijn door Abraham; door Ja’aqobh (Jozua 24:32) en door David (2 Samuel 24:16), dat dit ook de gebieden zijn die heden ten dage betwist zijn door de Arabieren: de grot van Machpela bij Hebron; het graf van Joseeph bij Sichem en de Tempelberg, wat ooit de dorsvloer van Arauna was, welke David kocht om te offeren.

We lezen over de zoektocht van Abrahams trouwe knecht Eliëzer. Hij zoekt een vrouw voor Jitschaq en komt terecht bij de familie in het oude thuisland van Abraham, waar hij niet voor niets aan God als bevestiging vraagt of de maagd, die water komt putten, ook zijn kamelen zal drenken; ze moet een goed hart hebben! Dan zal ze passen in het imperium van Abraham, want Abraham zelf is een goed mens, gastvrij en diepgelovig en zo heeft hij Jitschaq opgevoed.

Iets anders over Jitschaq: waarschijnlijk is er iets met hem aan de hand. Welke man van 37 jaar oud laat zich zonder te verweren op een altaar leggen? Waarom zoekt hij zelf geen vrouw? Waarom vraagt Eliezer of hij hem moet terugbrengen naar het geboorteland van Abraham? En laat hij zich later ook niet wat al te makkelijk in de luren leggen door Rebecca en Jacob wat betreft de eerste zegen? Er is verder ook opvallend weinig over hem geschreven, in tegenstelling tot zijn vader Abraham en zijn zoon Ja’aqobh. God kan ook het geknakte riet gebruiken om Zijn belofte door te bewerkstelligen en laat ons niet vergeten dat Jitschaq de zo belangrijke schakel is tussen Abraham en Ja’aqobh, zonder hem was er geen volk Israel geweest.

Hoe dan ook, Eliëzer weet dus dat de aanstaande vrouw van Jitschaq een lieve zorgende meid moet zijn. God verhoort zijn gebed en Rebecca komt mee. Zo mooi hoe hier ook geschreven staat dat Jitschaq met haar getroost wordt over het verlies van zijn geliefde moeder.

Abraham hertrouwt met Keturah en krijgt nog veel meer zonen, echter, de zoon die het verbond vertegenwoordigt, is en blijft Jitschaq. Dit heeft Abraham zo geregeld. Daarna pas sterft deze geloofsgigant, niet eerder. Er komt nu waarschijnlijk best heel wat neer op de tengere schouders van Rebecca…

In 1 Koningen pikt broer Adonia nog bijna de plaats in van Shlomo als koning. De brutalen hebben de halve wereld, zal hij misschien gedacht hebben. Gelukkig grijpen Nathan en Bathseba in en komt de plaats vrij voor de beloofde zoon: Shlomo. David, die intussen door de Sunamitische Abisag wordt verzorgd, bekrachtigt de belofte op zijn sterfbed, ook hij sterft niet eerder dan dat dit is geregeld…  

Wat zo opmerkelijk is aan het geboorteregister van Jehoshua, is dat het gaat van vader op zoon en dat dus Jozef genoemd wordt als Zijn vader, terwijl we allemaal weten dat hij dat niet is, immers is Jehoshua uit de Heilige Geest geboren. Wat een bijzonder eerbetoon is dit aan Jozef, die zijn aanstaande vrouw niet in de steek laat als ze zwanger blijkt te zijn. Hij is wel degelijk nodig en uitgezocht in deze bijzondere heilsgeschiedenis. Ook valt het op dat de door David omgebrachte Uria wordt genoemd in vers 6. Hij was rechtvaardig en hoort dubbel en dwars thuis in dit geboorteregister. Concluderend gaat het deze week in de Parasha- en Haftaralezing om wisseling van de wacht: Rebecca neemt de plaats in van Sarah als aartsmoeder; Shlomo neemt de plaats in van zijn vader David als koning en Jehoshua neemt de plaats in van zijn ‘voorvader’ David als Heer der Heren en Koning der Koningen, Baas boven baas! Shabat shalom!